کد مطلب:150257 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:144

قاتلانی اسیر
رسم كربلا، رسمی است كه قاتلان در اسارتند و شهیدان و شهیددادگان سرور و عزیزند، نه شكست خورده و ضعیف. و خدا رسم كربلا را این چنین بنا نهاده و تا آخر هم، این رسم، شهادت دارد ولی ذلت ندارد، كشته شدن دارد ولی شكست ندارد.

اینان پروای حق داشتند لذا جایی برای پروای از دشمن در قلبشان نمانده بود، البته بی پروایی اینان در برابر دشمن غیر از دریده بودن و بی حیا بودن است. هرگاه رسم ما، رسم كربلا شود اضطراب و یأس در زندگی ما تبدیل به آرامش و عبادت می شود. رسمی كه دشمن را به جایی می كشاند كه می گوید: «من خودم نیستم من شمایم» و در واقع قاتلان بر همدیگر نفرین می فرستند، و در حكم دفاع از مقتولان درمی آیند. این را هنر اسلام می گویند، شما چنین چیزی را كجا سراغ دارید؟

یزید خواست حسین علیه السلام نباشد تا هیچ اراده ای در مقابل اراده او در تمام مملكت حكومت نكند، و حسین علیه السلام خواست در چنین فرصتی اسلام را كه می رفت تا فراموش شود و سراسر جامعه را گروه بازی و قبیله گرایی پر كند، مجددا احیاء نماید. و وقتی این جنگ به پایان رسید، نه تنها مدینه و مكه و بصره و كوفه كه تا گردن در غفلت جدایی از اسلام فرورفته بودند، بیدار شدند، بلكه شام هم، آری شام هم كه اسلام را به معاویه می شناختند و از همه چیز اسلام بی بهره بودند بیدار شدند و فهمیدند كه سال هاست معاویه به آنها دروغ گفته است.